Nu moet ik toch echt naar buiten treden met mijn verhaal over borstkanker

Eigenares van Recruitment4You | 11 jaar ondernemer | mama van 2

Is er een goed moment om dit te delen nu we midden in het Coronavirus zitten? Ik denk het niet. En zoals het er nu uitziet zijn we tot ergens medio juni druk met deze situatie. Voor mij is dit delen erg spannend en Corona is voor mij als ondernemer ook spannend. Ga ik het redden of niet?

Het Coronavirus raakt ons allemaal. We kunnen het allemaal krijgen. En eigenlijk is het met het krijgen van een ernstige ziekte niet anders. Op 30 mei 2018 ontstond het vermoeden dat ik agressieve borstkanker had. Ik schrok me rot, moeder van 2 kinderen en ondernemer. Hoe moest het verder? Ik werd meteen getest op uitzaaiingen. Na al die onderzoeken bleek dat er meerdere tumoren waren, gelukkig niet naar botten of organen. Behandeling was direct nodig om verdere uitzaaiing te voorkomen.

Zakelijk was ik net verhuisd naar een ander kantoorpand, dichterbij huis en had een flink budget besteed aan de verhuizing. Ik had grote plannen om te groeien. Deze gingen de koelkast in. Als het ware maakte ik een ‘projectplan’; chemo/immuno/operatie/bestraling, begindatum en einddatum, welke acties van mij vereist waren en schakelde mijn emoties uit. Als ik er te diep over ging nadenken werd alles onzeker en dat hielp me niet. Als er een hobbel kwam loste ik die hobbel op dat moment wel op. Alles in kleine mootjes hakken en positief zijn.

Maar voor één ding had ik grote angst; openbaar maken wat ik had. Ik ging wel naar aantal klanten om daar te vertellen wat er aan de hand was. Maar ik deed het heel beperkt. Er zat een angst in mij om (potentiële) klanten kwijt te raken. Stel dat ze dachten dat ik het niet zou redden? En daarom geen opdrachten uit zouden zetten bij Recruitment4You?

Ik begon te schrijven onder een gefingeerde naam. Daar kon ik mijn ei in kwijt en het was bovendien erg handig. Daardoor hoefde ik het verhaal niet steeds opnieuw te vertellen, mensen konden mij volgen via de blogs. Door mijn werk ben ik een researcher en dit deed ik ook tijdens mijn diagnose. Ik wilde alles weten en vooral hoe ik mijn ziekte kon combineren met werk en moederschap. Want ik was vastbesloten: ik zou genezen en ik zou niet failliet gaan. Ik had 10 jaar hard gewerkt voor de zaak. Het zou toch niet … nee beslist niet. Ik vond veel goede middelen die ondersteunen en je minder ziek maken tijdens de chemo en die bijdragen aan het vernietigen van tumorcellen. Bij de schoonheidsspecialiste kreeg ik speciale behandelingen om geen ‘chemo uiterlijk’ te krijgen. Ze volgde speciaal voor mij een cursus wimperextensions zodat ik niet zonder wimpers hoefde rond te lopen.

Het lukte me om te blijven werken en de chemo- en immuno behandelingen te ondergaan; 29 stuks. Tussendoor volgden vele onderzoeken. Daarna volgde de operatie en bestralingen. Ik dacht dat ik het gered had! Maar de echte grote klap kwam pas erna. De behandelingen hadden me uitgeput. En er kwamen tegenslagen zakelijk. Een klant lichtte me op. Deze nam een kandidaat aan zonder de fee te betalen. In vol besef wat er gaande was, ik brak nadat ik ophing in de tranen uit. Ik prijs me gelukkig met een team van fijne mensen en studenten om me heen die het op kantoor draaglijk maakte.

Ik dacht dat ik er met het afsluiten van het behandeltraject zou zijn en genezen was. Maar het herstel van de behandelingen is minstens zo belangrijk. Tijdens het ziekzijn kon ik mijn schouders eronder zetten en doen wat nodig was om te genezen. Het herstel gaat over opnieuw balans vinden. Ontdekken wat je wel en niet kunt. Mijn werk kan ik nog uitstekend doen maar wel op momenten die bij mij passen. En soms betekent het dat ik ’s nachts werk want door de chemo is mijn slaapritme verstoord geraakt. Als de meeste mensen opstaan heb ik er al uren op zitten en veel kunnen doen. Met hunten, het schrijven van vacatureteksten en het maken van doelgroepanalyses ben ik niet afhankelijk van bepaalde tijden. Dat is het fijne van ondernemerschap. Als eigen baas kan ik goed bepalen hoe mijn werkschema eruit ziet.

Inmiddels is het meer dan een jaar geleden dat ik de laatste chemo onderging en 9 maanden geleden dat ik de laatste immuno had. De beenmergwaardes zijn nog steeds laag, ik heb intoleranties ontwikkeld voor veel voedingsstoffen, neuropathie, kan niet op woorden komen (het zogenaamde chemobrein), gewrichtsklachten, de lijst met restklachten is lang. En bij toeval (wat is toeval) kwam ik in contact met een man van een stamcelinstituut waarbij het balletje is gaan rollen over stamceltherapie. Ik ben me erin gaan verdiepen en artsen hebben mijn dossier bestudeerd. Er zijn opzienbarende resultaten behaald met stamcellen. Iedereen heeft wel eens een verhaal gehoord van leukemie en stamceltherapie. Tot zover reikte mijn kennis. Maar het gaat veel verder dan dat. In mijn geval zullen de restklachten afnemen door het toedienen van stamcellen. Stamcellen kunnen zich ontwikkelen tot elke gewenste cel die nodig is. De verhalen van mensen die het al ondergaan hebben zijn zeer positief.

Maar …. een grote MAAR. Het wordt niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Langzaam begon het idee te ontstaan om alle ervaringen die ik heb beschreven, alle middelen die ik heb getest en ook hoe ik door de moeizame tijd ben komen door mijn optimisme, uit te geven in een boek. Vaak hoorde ik van anderen dat ze inspiratie haalden uit mijn blogs. Zo is het idee geboren voor mijn boek. En niet alleen dat, ik kreeg door het schrijven ook berichten van vrouwen die vastliepen. Het één volgde op het ander. Het was een natuurlijke ontwikkeling om Stichting Supervrouw op te richten. Want zo kan ik andere vrouwen gaan helpen. Maar eerst moet ik zelf een behoorlijk bedrag ophalen voor de stamceltherapie. Dit heeft maanden van voorbereiding gevraagd. Op 6 januari is Iza begonnen met het redigeren van de teksten. We waren goed op weg.

En dan opeens zitten we midden in het Coronavirus. Afgelopen weken sloeg de schrik wel een beetje toe.

‘Op 3 maart gaat de pre-order van start. De eerste bestellingen komen binnen! Ik word gebeld en gemaild door mensen die het boek graag willen bestellen en willen doneren.’ Maar niets is bestand tegen de enorme media aandacht van Corona. Onze campagne holt achteruit door deze wending. Anderhalf jaar na de feitelijke diagnose raap ik al mijn moed bij elkaar om mijn verhaal te vertellen.

Ik wil aan iedereen in mijn netwerk hulp vragen. Zou je mij willen helpen door het boek te kopen of een donatie te doen zodat ik de stamceltherapie kan ondergaan?

Boek: Fuck, ik heb kanker

Donatie

Zou je de pre-order willen delen in je netwerk? Laten we een tsunami veroorzaken met Supervrouw! Ik wil je alvast enorm bedanken voor je hulp!

Warme groet,

Sheila van der Meeren

 

Deze blog is eerder gepost op LinkedIn.